15 maja 2017 Komentarze (0) a po bieganiu..., relacje

Karpizm i łosie, czyli janusze rowerowej orientacji na podmokłych łąkach

Wyjdź z domu niespiesznie, niczego nie zapomnij. Sprawdź, czy masz: kompas, ciuchy, mapnik, buty, kask, czapkę, rękawiczki, plecak, bukłak, bidon… no i rower. Pamiętaj o rowerze. Potem rozkręć rower, zapakuj do auta, dojedź do bazy. Teraz dobrze wszystko skręć, przyczep numer, przygotuj kartę startową, najedz się, napij, prześpij, wstań, wypij kawę, zjedz śniadanie i startuj. I nie zapomnij niczego z rzeczy, które zabrałeś na zawody. Acha, no i połap się w mapie… znaczy mapach!

Bo na DyMnO map zawsze map jest kilka. Podstawowe tylko trzy, ale jeszcze teren specjalny, jeszcze drugi teren specjalny, jeszcze rozświetlenia, opisy… do mapnika wkładam osiem kartek. Używać będę jednej, bo rozświetlenia punktów tylko do fioletowych punktów, a fioletowych właściwie nie mamy… chyba spoko, nie? Jakoś to będzie.

Podstawa: dobry plan

Założenie jest takie: robimy wycieczkę, dużo punktów omijamy i o rozsądnej godzinie (około 16-17) zjeżdżamy do bazy. Oficjalny limit to 15 godzin. Nasz – 10-11. Bo relaksacyjnie też można startować, co nie? No!

Także pakujemy to wszystko, co zabraliśmy z domu, kompasy, rękawiczki, kaski… wszystko jest. I ruszamy. Planujemy zacząć na południowy zachód od bazy („luz, ten będzie łatwy”), potem jechać lekko na południe do następnego punktu rzut beretem od pierwszego („rzut beretem, szkoda pominąć”), potem przez obrzeża Radzymina na północ i północny zachód do takiego nad rzeką („będzie pewnie mokro, ale przecież na mapie jest droga”), i dalej na północ w stronę Bugu („tam to na pewno będzie mokro, ale przetrwamy”).

No i jest faktycznie prawie tak, jak przewidujemy. Prawie, hue hue. Pierwszy punkt faktycznie łatwy, ale żeby go dojechać objeżdżamy mały zagajnik dookoła. Lampion znajdujemy prawie w miejscu, obok którego chwilę temu przejeżdżaliśmy. Na drugi niby rzeczywiście blisko, ale bez dróg, więc żeby do niego dojechać, nadkładamy trochę. A potem dwie spalone próby wbijania się w las. Punkt znajdujemy za trzecim razem. Kolejny niby prosty – droga na łące faktycznie jest. Ale zalana wodą. Wbijamy w nią, woda sięga nam do kolan, potem do ud, a na końcu moczymy tyłki. A potem jest refleksja:

„Zaraz, zaraz… róg granicy kultur… granice kultur znajdują się zwykle w lesie, a my jesteśmy na łące i nie ma tu lasu… a las jest po drugiej stronie rzeki… czyli my jesteśmy po tej, a punkt jest po tamtej… Faaaaaakkkk! #$@#%#$#%&%$%%&%&***@@@”

I już mamy odpuszczać (no bo przecież nie będziemy pływać taką rzeczką żabką, a i wracać się do drogi nie ma sensu), jak okazuje się, że tuż obok bobry powaliły drzewo. I to drzewo stało się kładką. Porzucamy rowery, przeprawiamy się na drugą stronę i jest! Mamy punkt. Uf! Tak blisko było odpuszczenia…

18516168_1522912537732568_466474350_n

Wracamy po drzewie, bierzemy rowery i dalej brodzimy przez podmokłe łąki. Domy (i droga) są już na wyciągnięcie ręki, ale jeszcze musimy minąć jedno duże drzewo, z którego wypłaszamy bażanta. – To one na serio latają! – nie mogę uwierzyć. Bażantów w naszych okolicach są miliony, ale żadnego nie widziałam takiego, który unosiłby się na skrzydłach! A potem jeszcze oglądamy czajki, które latają sobie nad ostatnim rozlewiskiem, które mamy do przekroczenia. W końcu jest – najpierw sucha łąka, a potem droga. A na drodze tabliczka: Mokre, ul. Zalewowa. Przypadek? Nie sądzę 😉

Potem jeszcze kilka innych założeń z naszego planu okazje się bzdurami, np. to, że nad Bugiem wcale nie jest podmokło – zamiast brodzić w wodzie jak w Mokrem, brniemy przez piachy, a pod butami chrupią nam przesuszone mchy. Teren bardziej przypomina step niż rozlewisko. A potem mamy najlepszą przygodę.

Łosie na gigancie

– O, ktoś tam biegnie…

– Ano… ej… nie ktoś. To są ŁOSIE!

Dwie łosiowe sylwetki nadbiegają w naszą stronę od Bugu. Przebierają tymi wielkimi nogami i przemieszczają się leciutko jak elfy. Na boki rozbryzgują wodę z podmokłych łąk, potem przechlapują przez jedno jeziorko, zaraz potem wbiegają do następnego. Woda sięga im najpierw po kolana, potem mokry jest brzuch, dochodzi do szyi, a potem dwa łosie wyglądają, jakby pływały pieskiem. Następnie wyłażą z wody i bez otrzepywania lecą dalej. Stoję z otwartą buzią, a potem wpadam w chichot taki, że niemożliwe, żeby łosie tego nie słyszały. Zatrzymują się na chwilę, patrzą w naszym kierunku i skręcają, żeby ominąć nas szerokim łukiem. Wyglądają jakby chwilę temu uciekły komuś i jak wariaty cieszyły się nagle odzyskaną wolnością. Łosie na gigancie.

My zbieramy szczęki z ziemi i ruszamy – może jeszcze uda się dogonić łosie po drodze? Gonimy, ale po tym, jak przeskakują przez drogę i kilka płotów, tracimy je z oczu. Potem jeszcze raz przywitamy się z nimi, jak za górką wracać będą tam, skąd przyszły.

Dalej mijamy jeszcze kilka rozlewisk i stawów, przy kilku zatrzymujemy się i nasłuchujemy żab i ropuch. W niektórych robią „huu huuu”, w innych rechoczą jak oszalałe. Niektóre stworzonka widać, inne chowają się w liściach i wodzie, całkowicie cichnąc, gdy tylko się zbliżamy. Gdy przysiadamy na brzegu jednej takiej sadzawki i chwilę odczekujemy, żaby wyłażą i znów zaczynają śpiewać. Skaczą na siebie, nawołują się… można się gapić i gapić! My kończymy kanapki i z powrotem na rowery. Powoli zbliżamy się do bazy. Jeszcze tylko jeden punkt w niedużym lesie, potem kawałek terenu specjalnego i koniec.

18516283_1522912464399242_230377973_n

A potem wszystko się wyjaśnia. – Przecież miałaś rozświetlenia! – mówią moi koledzy i koleżanki, gdy już w bazie zaczynam narzekać na mało precyzyjnie zaznaczone punkty na mapie. – No tak, ale nie byliśmy na fioletowych punktach, to nie mieliśmy rozświetleń – odpowiadam. – Przecież rozświetlenia były punktów czerwonych, na fioletowo były te bez rozświetleń!

No tak. Typowe. Na matmie pały miałam też przez wewnętrzny chaos. Wtedy nie byłam w stanie dobrze przepisać linijki działania, teraz – wysłuchać dokładnie informacji na odprawie. Karpizm. Typowy karpizm…

——–

Tak czy inaczej – DyMnO to jedna z najfajniejszych imprez na orientację! Rower, chociaż niełatwo jeździ się po piachach i podmokłych łąkach, to była superprzygoda. Dzięki, Panowie, za organizację tak pięknych tras!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.